" الرحمن الرحیم"
خدای سبحان دو رحمت دارد.رحمت خاصه و رحمت عامه. یک رحمت کل شیء را زیر پوشش دارد. یک رحمت مال متقین است.
اصل هستی خدا رحمت است. خداوند روی رحمت مطلقه و فراگیرش رحمان نامیده شد.
رحمت خاص خداوند به اهل احسان نزدیک تر است.
احسان آن است که انسان طوری خدا را عبادت کند که گویا او را می‌بیند.
رحمت الهی منزه از هر گونه انفعال و تاثر قلبی است.
در حقیقتِ رحمت، دلسوزی اخذ نشده است. آن فیضی که خداوند سبحان به مستمند اعطا میکند همان رحمت است نه عاطفه و دلسوزی و ترحم.
عاطفی بودن کمال نیست. عاقل بودن کمال مطلوب است. رحمت هست بدون دلسوزی.
در حقیقتِ وجودی رحمت، دلسوزی و عاطفه نیست.
اگر کسی قلبش مملو از مهر خدا بود و سخن از " انما نطعمکم لوجه الله" بود نه تاثر قلبی، این همین که بشنود یک کسی میگوید من نیازمندم، کمک میکند نه چون دلش سوخته، قلبی که با حب خدا مهر خورده اصلا غیر را راه نمیدهد تا برای او دل بسوزاند.
او بالاتر از آن است که دلسوزی کند. او همه اش" انما نطعمکم لوجه الله" است.
************************
جلسات چهار و پنجم از سلسله جلسات دروس تفسیری
درباره این سایت